การกำหนด “ตลาดปลายทางที่มีความรับผิดชอบ” และเหตุใดจึงมีความสำคัญต่อแบรนด์

เนื่องจากโครงการขยายความรับผิดชอบของผู้ผลิต (EPR) ย้ายจากการบังคับใช้กฎหมายไปสู่การปฏิบัติ ประเด็นหนึ่งจึงกลายเป็นประเด็นถกเถียงในการประชุม Paper and Plastic Recycling Conference ซึ่งจัดโดย Recycling Today และนั่นคือวิธีการกำหนด “ตลาดปลายทางที่มีความรับผิดชอบ” สำหรับเจ้าของแบรนด์ที่บรรจุภัณฑ์เข้าสู่กระแสการรีไซเคิล ผลกระทบนั้นมีมหาศาล หากกฎที่ควบคุมว่าสินค้ารีไซเคิลสามารถจำหน่ายได้นั้นแคบเกินไป ผู้รีไซเคิลอาจสูญเสียช่องทางการจำหน่าย ต้นทุนอาจสูงขึ้น และวัสดุที่สามารถรีไซเคิลได้ในทางเทคนิคอาจไม่เข้าข่ายเช่นนี้อีกต่อไป ตัวอย่างเช่น ข้อจำกัดในการสัมผัสกับอาหารสำหรับวัสดุรีไซเคิล อาจเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการนำ PCR มาใช้ ปัญหาที่ถกเถียงกันใน OregonScott Byrne รองประธานฝ่ายความยั่งยืนระดับโลกของ Sonoco อยู่ในคณะกรรมการที่ปรึกษาการรีไซเคิลของ Oregon ซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มแรก ๆ ในสหรัฐอเมริกาที่ได้รับมอบหมายให้กำหนดรูปแบบระบบ EPR ที่ใช้งานได้ “สำหรับตลาดปลายทางที่มีความรับผิดชอบ บางทีหัวข้อพาดหัวก็คืออาจเป็นปัญหาที่มีการถกเถียงกันมากที่สุดที่ฉันเคยมีส่วนร่วมในกลุ่มนั้น” Byrne กล่าว “ถ้าคุณทำผิด มันเกือบจะมีอยู่จริงในโปรแกรม หากตลาดสุดท้ายไม่ได้ลงทะเบียน และ MRF ไม่สามารถย้ายเนื้อหานั้นได้ ระบบทั้งหมดก็จะเปราะบางมาก Byrne อธิบายข้อถกเถียงนี้ สะท้อนให้เห็นถึงความตึงเครียดพื้นฐานระหว่างความน่าเชื่อถือและการปฏิบัติจริง “ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียบางคนกล่าวว่าตลาดปลายทางที่มีความรับผิดชอบเกือบจะเป็นรากฐานสำคัญของโครงการ เราขาดความไว้วางใจในการรีไซเคิล – เราจำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้เข้าสู่ตลาดปลายทางแล้ว คุณจะได้ผลผลิตที่เหมาะสม การรักษาสิ่งตกค้างอย่างเหมาะสม มาตรฐานสิทธิมนุษยชนที่เหมาะสม แม้ว่านั่นหมายถึงการรีไซเคิลน้อยลงก็ตาม” เขากล่าว “คนอื่น ๆ พูด ดูสิ เราต้องแน่ใจว่าโปรแกรมใช้งานได้ก่อน ความโปร่งใสและการตรวจสอบย้อนกลับเป็นหัวใจสำคัญ Jeff Fielkow ซีอีโอของ Circular Action Alliance (CAA) เน้นย้ำ การกำหนดตลาดปลายทางที่มีความรับผิดชอบไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับการปฏิบัติตามกฎระเบียบ แต่ยังเกี่ยวกับความโปร่งใส “ส่วนหนึ่งของกระบวนการ EPR ทั้งหมดคือการให้ความโปร่งใส” Fielkow กล่าว “คุณมีทางเดียวในการกำหนด ลงทะเบียน และรายงานตลาดปลายทางที่รับผิดชอบเขาเล่าถึงการสนทนาในช่วงแรกๆ ในภาคการรีไซเคิลเมื่อแนวทางของ Oregon เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก “เราไม่รู้จริงๆ ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ฉันบอกผู้คนในตอนนั้นว่า ‘ออริกอนจะบอกคุณว่าคุณสามารถขายได้ที่ใด’” Fielkow กล่าว “ตอนนี้ฉันคิดว่าตอนนี้เราตระหนักแล้วว่าพวกเขาจะบอกคุณว่าคุณสามารถขายไปยังตลาดใดและคุณสามารถเคลื่อนย้ายวัสดุได้อย่างไร การมีส่วนร่วมในการกำหนดลักษณะที่ปรากฏเป็นสิ่งสำคัญมาก ความท้าทายในการปฏิบัติตามข้อกำหนดสำหรับโปรเซสเซอร์ ผู้ดำเนินรายการ Shannon Crawford Gay จาก WM ชี้ให้เห็นว่าข้อกำหนดดังกล่าวสร้างความตึงเครียดเพิ่มเติมสำหรับผู้รีไซเคิลและผู้ปฏิบัติงาน MRF ที่ดำเนินงานภายใต้ใบอนุญาตด้านสิ่งแวดล้อมที่เข้มงวดแล้ว “สำหรับพวกเราที่ได้รับอนุญาตในโรงงานในรัฐโอเรกอน เราต้องรักษาใบอนุญาตของเรา” เธอกล่าว “นั่นคือสิ่งที่เกิดความตึงเครียด เราต้องการปฏิบัติตามกฎหมาย และตลาดปลายทางของเราจึงต้องปฏิบัติตาม กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากข้อจำกัดของตลาดปลายทางเข้มงวดขึ้น พันธมิตรปลายน้ำของ MRF ก็อาจหลุดออกจากการปฏิบัติตามกฎระเบียบในทันที โดยเป็นการจำกัดช่องทางการจำหน่ายที่เป็นไปได้สำหรับการรีไซเคิลแบบคัดแยก ความหมายสำหรับผู้ผลิต สำหรับเจ้าของแบรนด์และ CPG การถกเถียงนี้มีความสำคัญเนื่องจากระบบรีไซเคิลที่พวกเขาให้ทุนผ่าน EPR สามารถทำงานได้ก็ต่อเมื่อมี เป็นช่องทางที่ดีต่อสุขภาพและได้มาตรฐานสำหรับวัสดุที่นำกลับมาใช้ใหม่ หากรัฐกำหนด “ความรับผิดชอบ” ให้แคบเกินไป ต้นทุนอาจเพิ่มขึ้นหรือวัสดุบรรจุภัณฑ์บางชนิดอาจสูญเสียสถานะที่ยอมรับไปโดยสิ้นเชิง การมีส่วนร่วมอย่างจริงจังในการสร้างกฎจะช่วยให้ผู้ผลิตสนับสนุนเกณฑ์ที่สร้างความสมดุลระหว่างการประกันสิ่งแวดล้อมกับการทำงานของตลาด เพื่อให้มั่นใจว่า EPR มอบทั้งความรับผิดชอบและความต่อเนื่องในการปฏิบัติงาน



แหล่งที่มาของข้อมูล